neden şaşırıyor(um)uz?

insanın hayatında sürekli bir şeyler değişirken, (hele de gençseniz, hayatınızın alacağı şekil, akacağı yol belli değilse) duygularının, tavırlarının değişmesi, etrafındaki insanların farklılaşması beni/bizi neden bu kadar şaşırtıyor bilmiyorum. son derece doğal bir şey sonuçta bu, hiçbirimiz sadece etten kemikten ibaret değiliz; hiçbirimiz, etrafımıza gösterdiklerimizden ibaret değiliz; hiçbirimiz sadece tek bir arkadaş, dost, sevgili, oğul, kız rolünden ibaret değiliz. o zaman, üstelik de bunların farkındayken, nedir bu sancı? daha da önemlisi nedir bu devamlı bir şaşırma hali? beklenen, doğrusu bu olduğu için mi? "ben hiç şaşırmadım," demenin bizi duygusuz göstermesinden korktuğumuz için mi? size değil kendime soruyorum bunları. değişmekten, insanların değişmesinden neden bu kadar korkuyoruz, neden olayların doğal bir şekilde kendi halinde akması bizi bu kadar rahatsız ediyor bilmiyorum. umarım tüm iplerin elimizde olmadığını, sandığımız kadar önemli olmadığımızı, hatta aslına bakarsanız hiç önemli olmadığımızı bir gün öğrenir ve biraz da olsun bu anlamda huzuru yakalayabiliriz. birbirimizin sahibi değiliz nihayetinde.